İki imam ve rakı karşılığında cuma namazı kılan bir cemaat

tarafından **nezuka** Perş. Ekim 07, 2010 11:18 am

Trakya'nın iki köyünde iki imam vardır.Biri köye tayin edileli üç yıl olmuş ve Cuma namazı kılınması için şart olan üç cemaati bulamamaktadır.

Devamlı gelen iki kişiyi gören imam, Ezanı okuduktan sonra sarık ve cübbesiyle cami dışına çıkar bir tane adam aramaya başlarmış.

Cami kapısından dışarı çıkınca caminin karşısındaki evin balkon veya penceresinden imamı göre ağa, garip Memede bağırırmış, "Memeeeet, imamın adama ihtiyacı var, camiye koş, namazı kıl. Akşam sana bir şişe rakı" dermiş.

Bir gün köye kalaycı gelmiş. Köyün bakır kaplarını kalaylayıp gidecek.

İmamın üç yılda üç adam kazanamadığını görmüş. İmam aynı zamanda köyün minibüsçülüğünü de yapıyormuş.

Şoförü köylüleri şehre götürüp ikindi vakti geri getirip para kazanıyormuş.

Kalaycı imama sorar: "Hoca üç senede üç cemaat edinemeyen bir imamın bu köyü terk etmesi gerekir.

Her gün sabah köyden iki kişi minibüsüne binseler ve akşam iki kişi olarak dönseler, aldığın ücret mazot parasını karşılamasa sen bu minibüsçülüğe devam eder misin?" der.

Memet, her Cuma rakısını bedavaya getirmeye devam ediyormuş.

Şehre çok uzak diğer bir köye sürgün gönderilen bir imam gelir.

Cemaat azdır ama imam gayretlidir.

Altı ayı geçmeden köyün camisi Cuma günü cemaati almamaya başlar.

Çünkü şehirde de adı duyulmuştur ve şehir halkından bazıları minibüslerle, arabalarla bu köye Cuma namazı kılmaya ve imam efendinin vaazı ile hutbesini dinlemeye gelirler.

Bu iki olayı ben görgü şahitlerinden dinledim.

Şimdi anlatacağım ise kendi başımdan geçendir: Bir- Sene 1975. Konya İslam Enstitüsünü kazanıp okula başladım. Aynı zamanda Meram semtinde Kazanbendi Camii'nde imamlığa başladım.

İlk gün sabah namazında mahallenin hepsinin sabah namazına geldiğini gördüm.

Bunun sebebini sordum, benden önceki imamın başardığını söylediler.

Sabah namazı ezanını okuduktan sonra imam dışarı çıkar bütün evlerin kapılarının zillerine basar, ev sahibini uyandırır ve camiye davet edermiş.

Camiye gelmeyenin evine sabah kahvaltısı için bütün cemaati götürürmüş.

Bu imamı araştırdım, Trabzon'da öğretmenlik yaptığını öğrendim ve kendisiyle görüştüm.

İki- Sene 1978. İzmir'in deniz kenarındaki köylerinden birinde imamlık yapan arkadaşın arkadaşı da benim Konya İlahiyatta arkadaşım.

Arkadaşım bir yaz günü "haydi İzmir'e gidelim, o köyde bekar imamın evinde bir hafta kalalım ve tenha bir yerde denize girelim" dedi ve biz de gittik.

İzmir'in bir ilçesine bağlı çok tenha bir köyde İmamı bulduk.

İmam, beş vakit namaz için ezan okumuyor. Cuma günü gelince "Siz iki kişisiniz ben bu köyde hiç Cuma namazı kıldırmadım. Kendim de Cuma günleri ilçemize giderdim. İsterseniz beraber gidelim" dedi.

Ben kendisine camiye gideceğimizi söyledim ve gittik. Ezanı okuduk, gelen olmadı.

Namazı kılmadan köyün kahvesine gittik.

Ben çok kızgın ve üzgün olarak kahvenin en dipteki çay ocağına kadar yürüdüm.

Ayağımın altına bir sandalye aldım ve ellerimi birbirine vurarak birkaç defa ses verdim.

Masaların çoğunluğunda iskambil oynanıyor. Sigara dumanından göz gözü görmüyor.

Elimin sesine gözleriyle karşılık verdiler.

Hepsi kağıtları masanın üzerine bıraktılar ve beni dinlemeye başladılar.

Cuma namazı kılacağımızı, bunun için bir adama ihtiyacımız olduğunu söyledikten sonra o güne kadar konuşmadığım kadar güzel şeyler anlattığımı arkadaşım söyledi.

Yarım saat sonra hiç ağlamayan ben, ilk defa gözlerimden yaşın geleceğini, hatta içimin kabarması nedeniyle bu ağlamanın hıçkırık seline dönüşeceğini anlayınca gözümden bir damla çıkmadan, hıçkırığın ön dalgalarının önünü keserek konuşmayı bıraktım.

Süratle sandalyeden indim, kapıya kadar yürüdükten sonra kapıda geri dönüp bize bir kişi lazım, bekliyoruz" dedim ve üçümüz camiye gidip bekledik.

Kahveci dahil tamamı kahveyi kapatıp camiye geldiler.

Namazdan sonra kahveye davet ettiler.

Namaz öncesi yapacağımız vaazı namazdan sonra kahvede sohbet halinde yaptık.

Kabahat, önce imamlarımızı hayattan kopuk yetiştiren sistemdedir.

İkinci kabahat hareketli imamlarımızı sürgüne gönderenlerimizdedir.

Üç senede üç cemaat edinmeyen uyanık imam, hareketin olduğu yerde şikayetin olacağını biliyor.

Üçüncü kabahat camisini minibüsü kadar değerli görmeyen imamlarımızdadır.

Dördüncü kabahat, bir dönüm tarladan kaç kilo buğday veya ayçiçeği çıkacağını, bir kilonun içinde kaç tane olduğunu, yüz kilo ayçiçeğinden kaç kilo yağ çıkacağını bildiği halde namazın farzlarını bilemeyen ve buna da kırk dereden kırk mazeret getiren cemaattedir.